Aa aalma [v] modernere benaming voor ‘aalmoes’. aalmuezzin [m] vergoeding die hier, en nergens anders ter wereld, wordt gegund aan mohammedaanse geloofsomroepers. aanma [v] verkeerde kopje kofje-uitspraak van het woord ‘ama’ (afgewezen minderjarige asielzoeker). acuteren (Lat) verscherpen, tweestrijd ontlokken; volgens het lid der PvdA acuteerde Hirsi Ali slechts. acutiek [v] leer van het scherpe observeren (bijv. onder vogelaars). adempauk (van Du) [m] muz keteltrom die niet met trommelstokken bespeeld wordt, doch met de menselijke adem, wat minstens zo spectaculair is voor de kijkers naar een concert. Voor de luisteraars is de adempauk minder indrukwekkend, want zij verwachten geluid. adempaus [m] 1 tussenpaus, zoals elke paus er één is tussen zijn voorganger en zijn opvolger 2 pensionering. adoratief (Fr) [o] hartstochtelijke aanbidding opwekkende alcoholische drank. africatie (Lat) [v] bruinwording. afrikeren [afrikeerde, h. geafrikeerd] de zon zoeken; ik was vreselijk geafrikeerd ik was vreselijk verbrand.  | | O valt me telkens lastig. Ze maakt schilderijtjes of laat ons beleefd blijven, schilderijen van bomen. Van bomen! En dan komt ze mij vertellen dat ik een onzinbestaan lijd. Een waardeloos bestaan. Ik heb haar al gezegd: ‘O, ik verzin bomen.’ Het maakte geen indruk. De heer Enkelhout Hoogeboom was jarenlang voorzitter van de Commissie Gelijke Behandeling Taalgroepen (CGBT). Hij heeft zich nu, na zijn pensionering, opgeworpen als maker van dit nieuwe woordenboek, dat een aanvulling bedoelt te zijn op uw Van Dale, Koenders, Prisma. Wij hopen dat hem nog vele jaren zullen zijn gegeven. De heer Enkelhout Hoogeboom (61) is getrouwd met Ootje van der Zee. Ze wonen in Wimmenum (NH). Ook na zijn jarenlange advieswerk aan de verschillende regeringen is de heer Hoogeboom nog sterk en ongebroken. ‘Zelfs zonder onbescheiden te willen lijken, kan ik zeggen dat mijn voornaam Henk was. Een lelijke naam, vond ik, op 16-jarige leeftijd. Ik heb er Enkelhout van gemaakt, en mijn vrouw weet niet beter.’ Ze spreekt me ook altijd aan als Enk, dus zonder de lastige allitererende h. Ik zeg op mijn beurt altijd O tegen haar. Het is jammer, maar dat schijnt te moeten. O vroeg me net, na de africatie, of ik nog wat deed en of ik niet bijvoorbeeld aan de vuilnis gedacht had. Aan de vuilnis had ik niet gedacht. De hele conversatie: O: Enk, heb je niet iets vergeten misschien? E: Het lijkt me niet, lieveling. O. O: Waar wonen we, darling? E: Wimmenum, dacht ik. O: En op welke dag komt, of laat ik het anders stellen, Enk. Gok eens. Op welke dagen in de week rijden er vuilniswagens voor de deur rond? Dinsdag? Woensdag? Donderdag? E: Ik heb geen idee! Lieve O. O: Die rijden morgenochtend rond, lieve Enk. Dus dan moet je vuilnis aan de weg staan. E: Laat ons een wijntje nemen, O. Een rood wijntje. O: De vuilnis laten we dan gewoon binnen staan. E: Dat niet direct, maar. O: Doe eerst die vuilnis nou maar, Enk. Vooruit. Met andere woorden, dat heb ik gedaan. ’s Mans taken, nietwaar. |
Abonneren op:
Posts (Atom)
